Παρασκευή, κίνηση, χαμός, ο ηλεκτρικός σαν να πάει όλο και πιο αργά και ας φτάνουν τα λεγόμενα “έργα” προς μια ολοκλήρωση, όποια και να είναι αυτή. Σε ένα γραφείο κάπου στα βόρεια. Εκείνη είναι στην πόρτα να φύγει. Κρατά το χέρι του για ώρα, σαν να μην θέλει ή να μην θέλει εκείνος να φύγει, σαν να μην αφήνει ο ένας τον άλλον να φύγει. Ωστόσο εκείνη, φεύγει τελικά, όμως κοιτάει προς τα πίσω και άθελα τους τον κοιτά καρφί στα μάτια. Dejavu, αστραπή. Τι έγινε; Γιατί κοίταξε προς τα πίσω και εκείνος γιατί δεν έκλεισε απλά την πόρτα. Παιχνίδια του μυαλού το ξεχνά.
Το βράδυ σπίτι ανατρέχει κάποιες παλιές σημειώσεις και βρίσκει ένα ηλεκτρονικό ραβασάκι που έστειλε πριν μέρες.
«Ακόμα και αν σου φαίνεται τρελό: Σε σκέφτομαι με έναν περίεργο τρόπο, που δεν μπορώ να εξήγηση τον τελευταίο καιρό. Σου έγραψα κείμενα σε κάθε μορφή που μας επιτρέπει η digital εποχή μας, αναρωτιέμαι γιατί. Σου έστειλα τριαντάφυλλα, όντας αγαθά αθώα και έχοντας μια επιθυμία. Αν και παραμένεις μυστήριο για μένα, απολαμβάνω να τα λέμε. Ο τρόπος που εκφράζεσαι με κάνει να χαμογελάω και να σκέφτομαι. Μπορεί να μην ξαναβρώ το κουράγιο να εκφράσω όλα αυτά ξανά, αλλά ήθελα να σου πω πως μου αρέσεις και πως θέλω να είσαι καλά.»
Παιχνίδια του μυαλού;
